محل نگهداری جمعیت ها و یا محل زنبور رستان :
محیط فاقد گل و گیاه برای زنبور داری مناسب نیست . نقاط کم گل هم که جمعیت ها در آنها قادرند تنها غذای سالیانه اشان را تهیه نمایند برای زنبور داری نا مناسب می باشد . چون منظور ما از زنبور داری فقط تامین زندگی زنبور ها نمی باشد . زنبور دار در تمام سال حداقل هفته ای چند ساعت با زنبور ها کار می کند و نواقص زندگیشان را رفع می کند و در مواقع لزوم به کمکشان می آید و حتی برخی مواقع جمعیت را از مرگ نجات می دهد پس زنبور دار حق دارد از عسل و دیگر محصولات کندو استفاده نماید اگر چه زنبور ها او را به چشم دزد عسلشان بنگرد . بنابر این این محصول باید آنقدر باشد که زنبور ها بتوانند به اندازه لازم مصرف نموده و نیز زمستانشان را با آن بگذرانند و هم زنبوردار به مزد و حق الزحمه اش برسد . کندو ها با جمعیت های قوی باید در مناطقی مستقر گردند که در آنجا معمولاً 5 تا 6 ماه از سال گیاهان و درختان مختلف یکی بعد از دیگری گل بدهند . اگر این شرایط فراهم نشد زنبور دار مجبور به کوچ دادن زنبور هایش می باشد . تا در مدت زمان بیشتری جمعیت هایش در مناطق پر گل باشند . این کار آنقدر منفعت دارد که به زحمت کوچ دادن بیرزد . امروزه در خیلی از کشور های دنیا بویژه ایران زنبور داری اقتصادی روی کوچ دادن استوار می باشد .
زنبورداری با کندو های ثابت بدون کوچ دادن در کشور تقریباً خشکی مثل ایران مقرون به صرفه نیست . با توجه به میزان تولید محصول در کندوهایی که به مناطق پر گل کوچ داده شده اند نسبت به کندوهایی که در تمام سال ثابت بوده اند خیلی زیاد می باشد . به همین دلیل هیچ زنبور داری که کندو هایش در سال ثابت هستند نسبت به انانی که کندو های کوچ رویی دارند منفعت قابل بحثی ندارند .
